| 1 | Victorini martyris in suburbano Romae. Hic cum fratre suo Severino, sub mutua charitatis servitute, qua diutius alterutrum sibi famulabantur, in tanto virtutis provectu excrevit, ut post erogatam pauperibus substantiam, post longam servitutem, qua alter alteri nudus ac solus famulabatur, eremi pro Deo solitudinem ingrederetur. Cumque in hac omni se virtutum studio exerceret, ecce daemon in forma mulieris ante ostium se viri, huiusmodi eiulatus emittens, proiecit: 'Heu me, inquit, miseram, silvis erroneam, tenebris vagam, bestiis devorandam! Eripe me, quisquis es huius loci incola, quia si victura sum, tuum erit, si moritura, tuum.' Haec et alia miserabiliora vociferanti Victorinus aperit ianuam. Post modicum, inter alios motus corporis, pedem imago protendit, hominem Dei tetigit, noxium calorem incussit, vulneravit, prostravit. Exclamat iam victum Victorem victor diabolus: 'Quid agis, inquit, perfectissime vir? Cur iungeris alteri, qui a fratre recessisti?' Post multa iactantiae irrisionisque improperia, ex oculis decepti diabolus evanuit. At ille, quia ceciderat, velut exanimis effectus est. Tandem in se reversus, ad fratrem Severinum repedavit, primo pudore conticuit, dein causam aperuit, ipseque sibi poenam constituit. Findens namque arborem, manusque per fissuras inserens, et cuneis pessulans, cicatricem arboris clausit. De qua poena nec episcopo, cui res a fratre suo innotuit, ut eximeretur consensit, sed in eadem toto triennio perduravit; Dominica tantum die modicum panis et aquae, coactus a fratre, percepit, qui etiam ieiunio se simili pro germano maceravit. Vix deinde per episcopum a supplicio abstractus, sub omni religione sanctitatis vitam duxit, et postmodum Amiterninae urbis episcopus eligitur. Procedente vero tempore, imperante Nerva, ab Aureliano iudice diutius tormentis examinatus, apud locum qui Cotialis appellatur, in putentes et sulphureas aquas, capite deorsum, per tres horas suspensus teneri iussus est. Quod cum per triduum ageretur, martyrio coronatus migravit ad Dominum. |