Beda Venerabilis, Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, 4, 26

monumenta.ch > Beda Venerabilis > 26
Beda, Historia Eccl. Gentis Anglorum, 4, XXV. Qualis visio cuidam viro Dei apparuerit, priusquam monasterium Coludanae urbis esset incendio consumptum. <<< >>> XXVII. Ut vir Domini Cudberct sit episcopus factus: utque in monachica adhuc vita positus vixerit vel docuerit.

Beda Venerabilis, Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, 4, CAPUT XXVI. De morte Ecgfridi et Hlotheri regum.

1	Anno dominicae incarnationis sexcentesimo octogesimo quarto, Ecgfrid rex Nordanhymbrorum misso [Hiberniam. Annales Hibernici memorant praecisum tempus et locum quo Ecgfridi exercitus Hiberniam intravit; vide Ogygia, p. 230.] Hiberniam cum exercitu duce Bercto, vastavit misere gentem innoxiam et nationi Anglorum semper amicissimam; ita ut ne ecclesiis quidem, aut monasteriis manus parceret hostilis.
2	At Insulani, et quantum valuere, armis arma repellebant, et invocantes divinae auxilium pietatis, caelitus se vindicari continuis diu imprecationibus [Al., precationibus] postulabant. Et quamvis maledici regnum Dei possidere non possint, creditum est tamen quod hi qui merito impietatis suae maledicebantur, ocius Domino vindice poenas sui reatus luerent.
3	Siquidem anno post hunc proximo idem rex, cum temere exercitum ad vastandam Pictorum provinciam duxisset, multum prohibentibus amicis et maxime beatae memoriae [Cudbercto. Vide Vitam S. Cudbercti, cap. 24 et 27.] Cudbercto qui nuper fuerat ordinatus episcopus, introductus est, simulantibus fugam hostibus, in angustias inaccessorum montium, et cum maxima parte copiarum quas secum adduxerat, exstinctus anno aetatis suae quadragesimo, regni autem quinto decimo, die XIII Kalendarum Iuniarum.
4	Et quidem, ut dixi, prohibuerunt amici ne hoc bellum iniret; sed quoniam [Al., quomodo] anno praecedente noluerat audire reverentissimum Patrem Ecgberctum, ne [Scottiam. Quoniam mentio hic facta est de Scottia, historici Scottiae modernae praelium quod Beda ponit in priore anno in Hibernia factum, aeque ac posterioris quo Ecgfrid occisus est, ad se trahunt, et rem omnem suis circumstantiis decoratam in Gallovidia ponunt. Vid. H. Boetg. et Buchan. in Eugenio quinto. Et fuit proculdubio haec fatalis Ecgfrido pugna in Scottia Albionensi: Sim. Dunelm., p. 5, 3, non solum regionem, sed ipsum locum pugnae fixit, «exstinctum dicens regem apud Nechtanesmere, quod est stagnum Nectani, eiusque corpus in Hii insula columbae sepultum.» Sed quod Hiberniam proprie dictam non invasit, id sine nimia in Bedam vi affirmari non potest. Imo clarum est Scottiam ipsam, a qua ut nil se laedente invadenda Ecgberctus regem dissuadet, eamdem esse cum Hibernia, quam Beda supra descripsit ut «gentem nationi Anglorum semper amicissimam.» Hoc pro sua ingenuitate confessus est D. Iacobus Dalrymple in suis de Historia Scottica Collectionibus, p. 34. Utinam non insinuasset Bedam minus ingenuum non solum contra naturalem hominis indolem, sed contra ipsius historiae scopum, ut conferenti I, 34, apparebit.] Scottiam [Nil se laedentem. Merito usus est Ecgberctus hoc argumento, quia adeo expertus fuerat gentem Hibernicam non solum innoxiam, sed semper amicissimam. Vide III, 27.] nil se laedentem impugnaret, datum est illi ex poena peccati illius, ne nunc eos qui ipsum ab interitu revocare cupiebant, audiret.
5	Ex quo tempore spes coepit et virtus regni Anglorum fluere, ac retro sublapsa referri. Nam et Picti terram possessionis suae quam tenuerunt Angli et Scotti qui erant in Brittania, [Al. add. est] Brittonum quoque pars nonnulla, libertatem receperunt, quam et hactenus habent per annos circiter quadraginta sex; ubi inter plurimos gentis [Al., plurimas gentes] Anglorum vel interemptos gladio, vel servitio addictos, vel de terra Pictorum fuga lapsos, etiam reverentissimus vir Dei Trumuini qui in eos episcopatum acceperat, recessit cum suis qui erant in monasterio [Aebbercurnig. Vide notam ad hunc locum I, 12.] Aebbercurnig, posito quidem in regione Anglorum, sed in vicinia freti quod Anglorum terras Pictorumque disterminat; eosque ubicumque poterat, amicis per monasteria commendans, ipse in saepedicto famulorum famularumque Dei monasterio quod vocatur Streanaeshalch, locum mansionis elegit; ibique cum paucis suorum in monachica districtione vitam non sibi [Al. om. sibi] solummodo, sed et multis utilem plurimo annorum tempore duxit: ubi etiam defunctus, in ecclesia beati Petri apostoli, iuxta honorem et vita et gradu [Al., gratia] eius condignum [Conditus est. De Trumuini reliquiis vide G. Malms., supra, in nota ad Caedmonem, IV, 24.] conditus est. Praeerat quidem tunc eidem monasterio regia virgo Aelbfled una cum matre Eanflede quarum [Supra. III, 15, 24.] supra fecimus mentionem. Sed, adveniente illuc episcopo, maximum regendi auxilium simul et suae vitae solatium devota Deo doctrix invenit. Successit autem Ecgfrido in regnum [Alfrid. Is, quia nothus, quamvis Ecgfrido senior, sub regno fratris seu vi seu indignatione in Hiberniam secessit: nec impossibile est tutelam ei ab Hibernis concessam, ansam aliqualem belli Hibernici Ecgfrido praebuisse. Hic apud Driffeld in orientali parte agri Eboracensis sepultus est, ibique monumentum eius hodie ostenditur.] Alfrid, vir in Scripturis doctissimus, qui frater eius et filius Osuiu regis esse dicebatur: destructumque regni statum, quamvis intra fines angustiores, nobiliter recuperavit.
6	Quo videlicet anno, qui est ab incarnatione dominica sexcentesimus octogesimus quintus, Hlotheri Cantuariorum rex, cum post Ecgberctum fratrem suum qui novem annis regnaverat, ipse duodecim annis regnasset, mortuus erat octavo Idus Februarias [Al., Februarii]. Vulneratus namque est in pugna Australium Saxonum, quos contra eum Edric filius Ecgbercti adgregarat, et inter medendum defunctus. Ac post eum idem Edric anno uno ac dimidio regnavit: quo defuncto regnum illud [Per aliquod temporis spatium. Ea occasione Caedualla cum fratre Mollone, quantis potuit conatibus, provinciam invasit impune se decessurum arbitratus, sed non ita ut sperabat imparatos aut animi vacuos provinciales offendit; siquidem post multa incommoda accepta Caeduallam in terga vertunt, fratreque Mollone in tugurium quoddam compulso, domunculam ipsam succendunt; non tamen Caedualla destitit quin dolorem suum crebris accolarum dispendiis sarciret, reique ultionem in successorem Inam transfunderet, qui 30000 auri marcis solutis pacem concessit. Vide Chr. Sax. ad an. 686, 687, 694, collat. cum Malms. I., I, 2.] per aliquod temporis spatium reges dubii vel externi disperdiderunt; donec legitimus rex Uictred, id est, filius Ecgbercti, confortatus in regno, religione simul et industria gentem suam ab extranea invasione liberaret.