Ambrosius, Epistolarum classis I, 6, 5.
| 1 | Ille iter suum (Ibid., 10 et seq.) perrexit laetus animi, quod dilectam sibi recuperavisset. |
| 2 | Qui uno comitati servulo, cum iam declinaret dies, festino viam celerabant gradu. |
| 3 | Mulier vehebatur iumento, viro nullus sensus laboris, qui fructu desiderii, simul et vario mulieris ac vernaculi sermone viam levaret. |
| 4 | Denique ubi Hierosolymam appropinquarunt, quae triginta stadiis aberat, quam tunc temporis Iebusaei tenebant; suggessit puer deflectendum in civitatem, quia sub noctem suspecta essent etiam illa, quae tutiora sunt, cavendaque tenebrarum ambigua; maxime quia locorum incolae non essent de filiis Israel. |
| 5 | Et ideo praevertendum, ne quid adversa studia gerentes insidiarum inferrent, obscuro noctis dolum quaerentibus ad perpetrandum facinus satis opportuno. |
| 6 | Sed domino eius haudquaquam placuit sententia, ut inter alienigenas hospitio succederent; cum Gaba et Rama non longe abessent civitates Beniamin. |
| 7 | Itaque praevalens sententia, posthabuit servuli suggestionem; quasi ex conditione consilium aestimaretur, et non consilio quamvis infima conditio allevaretur. |
| 8 | Et iam sol in occasu erat: denique vix occurrit, cum iam urgeretur vespere in civitatem succedere. |