Ambrosius, Epistolarum classis I, 7, 3.
| 1 | Est et redemptio animae misericordia; redemptio enim animae hominis divitiae eius, quibus utique fit misericordia, quae sumptu pauperes iuvat (Prov. XIII, 8). |
| 2 | Fides igitur, gratia, misericordia, redemptio est animae, quae drachmae, id est, integro pretio summae plenioris expenditur. |
| 3 | Sic enim scriptum est, dicente Domino ad Moysen: Cum acceperis computationem filiorum Israel in visitatione ipsorum, dabunt singuli redemptionem animae suae Domino, et non erit in his ruina, in visitatione eorum. |
| 4 | Et hoc est quod dabunt, quotquot perambulant visitationem, didrachmi dimidiam partem, quod est secundum didrachmum sanctum. |
| 5 | Viginti oboli didrachmum: dimidia autem pars didrachmi illatio Domino. |
| 6 | Omnis qui intraverit visitare a viginti annis et supra, dabunt illationem Domino. |
| 7 | Qui dives est, non adiiciet: et qui pauper est, non minorabitur a dimidia parte didrachmi; cum coeperint dare oblationem Domino, exorare pro animabus suis. |
| 8 | Et accipies pecuniam illationis a filiis Israel, et dabis illam in opus Tabernaculi testimonii, et erit filiis Israel legitimum memoriale in conspectu Domini, exorare pro animis vestris (Exod. XXX, 12 et seq.). |