Augustinus, De Genesi ad litteram, 12, 14, 30

1	Iudicat autem sobrius intellectus divinitus adiutus, quae vel quanta sint, in quibus etiam aliud putare quam est, non sit animae perniciosum.
2	Nec enim putantium periculo, et non potius exitio suo, quisque a bonis putatur bonus, etiamsi occultus sit malus, si in rebus ipsis, id est in ipso bono quo fit quisque bonus, non erretur: aut aliquid obest omnibus hominibus, quod cum dormiunt, vera corpora esse arbitrantur, quorum similitudines in somnis vident: aut aliquid obfuit Petro, quod soluto se a vinculis, seque angelo deducente, factum est repentino miraculo ut putaret se visum videre (Act. XII, 7-9): vel cum in illa ecstasi respondit, Nequaquam, Domine, quia nunquam manducavi omne commune et immundum; putans ea ipsa quae in disco demonstrabantur, tanquam vera animalia (Id. X, 11-14).
3	Haec quando aliter inventa fuerint, quam putata sunt, cum viderentur, non nos poenitet ita nobis fuisse visa, si non arguatur vel infidelitas dura, vel opinatio vana sive sacrilega.
4	Quapropter et cum visis corporalibus diabolus fallit, nihil obest quod Indificantur oculi, si non erratur in veritate fidei, et intelligentiae sanitate, qua docet Deus subiectos sibi.
5	Aut si ludificet animam spirituali visione imaginibus corporum, ut putet corpus esse quod non est, non aliquid obest animae si perniciosae suasioni non consentiat.