Augustinus, De libero arbitrio, LIBER PRIMUS. In quo mota..., CAPUT X. - Mens..., 20.
| 1 | Sed alia contexamus. |
| 2 | Iam enim et regnum mentis humanae humanam esse sapientiam, et eam posse etiam non regnare, compertum est. |
| 3 | A. Putasne ista mente, cui regnum in libidines aeterna lege concessum esse cognoscimus, potentiorem esse libidinem? ego enim nullo pacto puto. |
| 4 | Neque enim esset ordinatissimum ut impotentiora potentioribus imperarent. |
| 5 | Quare necesse arbitror esse ut plus possit mens quam cupiditas, eo ipso quo cupiditati recte iusteque dominatur. |
| 6 | E. Ego quoque ita sentio. |
| 7 | A. Quid? virtutem omnem num dubitamus omni vitio sic anteponere, ut virtus quanto melior atque sublimior, tanto firmior invictiorque sit? E. Quis dubitaverit? A. Nullus igitur vitiosus animus virtute armatum animum superat. |
| 8 | E. Verissimum est. |
| 9 | A. Iam corpore omni qualemlibet animum meliorem potentioremque esse, non te arbitror negaturum. |
| 10 | E. Nemo id negat, qui (quod facile est) videt aut substantiam viventem non viventi, aut eam quae vitam dat ei quae accipit, esse praeferendam. |
| 11 | A. Multo minus igitur corpus, qualecumque id sit, animum virtute praeditum vincit. |
| 12 | E. Evidentissimum est. |
| 13 | A. Quid? animus iustus, mensque ius proprium imperiumque custodiens, num potest aliam mentem pari aequitate ac virtute regnantem, ex arce deiicere, atque libidini subiugare? E. Nullo modo; non solum propter eamdem in utraque excellentiam, sed etiam quod a iustitia prior decidet, fietque vitiosa mens, quae aliam facere conabitur, eoque ipso erit infirmior. |