Augustinus, De libero arbitrio, LIBER SECUNDUS. In quo, CAPUT XIV. - Veritas..., . . .
| 1 | Nemo autem securus est in iis bonis quae potest invitus amittere. |
| 2 | Veritatem autem atque sapientiam nemo amittit invitus: non enim locis separari ab ea quisquam potest; sed ea quae dicitur a veritate atque sapientia separatio, perversa voluntas est, qua inferiora diliguntur. |
| 3 | Nemo autem vult aliquid nolens. |
| 4 | Habemus igitur qua fruamur omnes aequaliter atque communiter: nullae sunt angustiae, nullus in ea defectus. |
| 5 | Omnes amatores suos nullo modo sibi invidos recipit, et omnibus communis est, et singulis casta est. |
| 6 | Nemo alicui dicit: Recede, ut etiam ego accedam; remove manus, ut etiam ego amplectar. |
| 7 | Omnes inhaerent, idipsum omnes tangunt. |
| 8 | Cibus eius nulla ex parte discerpitur; nihil de ipsa bibis quod ego non possim. |
| 9 | Non enim ab eius communione in privatum tuum mutas aliquid; sed quod tu de illa capis, et mihi manet integrum. |
| 10 | Quod te inspirat non exspecto ut reddatur abs te, et sic ego inspirer ex eo: non enim aliquid eius aliquando fit cuiusquam unius aut quorumdam proprium, sed simul omnibus tota est communis. |