Augustinus, Epistolae, 87, 2.
| 1 | Alia enim quaestio est, utrum illa vera dicatis, quae quidem nos multo probabilioribus documentis falsa esse convincimus, et in vestris magis ea ipsa quae obiicitis, tunc probata declaramus. |
| 2 | Sed haec, ut dixi, alia quaestio est, tunc aggredienda et discutienda, cum opus fuerit. |
| 3 | Illud nunc attendat vigilantia mentis tuae, neminem contaminari posse ignotorum ignotis criminibus. |
| 4 | Unde manifestum est a communione orbis, cui seu falsa seu vera crimina quae Afris intenditis, prorsus ignota sunt et ignota semper fuerunt, sacrilego schismate vos esse separatos: quanquam et illud non est tacendum, etiam cognitos malos bonis non obesse in Ecclesia, si eos a communione prohibendi aut potestas desit, aut aliqua ratio conservandae pacis impediat. |
| 5 | Qui sunt enim, qui apud prophetam Ezechielem, et ante vastationem perditorum signari meruerunt, et cum illi vastarentur evadere illaesi (Ezech. IX, 4-6), nisi, ut ibi manifestissime ostenditur, qui moerent et gemunt peccata et iniquitates populi Dei, quae fiunt in medio eorum? |
| 6 | quis autem quod ignorat, gemit et moeret? |
| 7 | Ex eadem ratione etiam Paulus Apostolus falsos fratres tolerat. |
| 8 | Non enim de incognitis ait: Omnes enim sua quaerunt, non quae Iesu Christi (Philipp. II, 21); quos tamen secum fuisse manifestat. |
| 9 | Ex quo autem genere sunt, qui vel thurificare idolis, vel Codices divinos tradere, quam mori maluerunt, nisi ex eorum qui sua quaerunt, non Iesu Christi? |