Augustinus, Epistolae, 92, 4.
| 1 | Dicunt enim quidam eorum qui talia garriunt, sicut ad me potuit pervenire, nos Deum videre nunc mente, tunc corpore; ita ut etiam impios eum pari modo asseverent esse visuros. |
| 2 | Vide quantum in peius profecerint, dum sine limite timoris vel pudoris, hac atque illac vagabunda fertur impunita loquacitas. |
| 3 | Antea dicebant, carni suae tantum hoc praestitisse Christum, ut corporeis oculis videret Deum; deinde addiderunt etiam, omnes sanctos, receptis in resurrectione corporibus, eodem modo Deum esse visuros; nunc iam istam possibilitatem etiam impiis donaverunt. |
| 4 | Donent sane quantum volunt, et quibus volunt; nam quis audeat contradicere hominibus de suo donantibus? |
| 5 | Qui enim loquitur mendacium, de suo loquitur (Ioan. VIII, 44). |
| 6 | Tu autem cum his qui sanam doctrinam tenent, nihil istorum audeas usurpare de tuo: sed cum legis, Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt (Matth. V, 8), intellige impios non visuros; neque enim beati et mundi corde sunt impii. |
| 7 | Item cum legis, Videmus nunc per speculum in aenigmate, tunc autem facie ad faciem (I Cor. XIII, 12); intellige inde nos tunc visuros facie ad faciem, unde videmus nunc per speculum in aenigmate. |
| 8 | Hoc autem utrumque interioris hominis munus est, sive cum in ista peregrinatione adhuc per fidem ambulatur, in qua utitur speculo et aenigmate, sive in illa patria cum per speciem contemplabitur: pro qua visione positum est, facie ad faciem. |