Augustinus, Epistolae, 238, 1, 6.
| 1 | Quibus dictis, quid hinc tibi videretur attendi ut audirem, et aisti, Recte factum esse ut ingenitus Pater in Scripturis sanctis non diceretur, ne illi vel tali verbo fieret iniuria. |
| 2 | Ergo, inquam, modo facta est iniuria Deo, et hoc manu tua. |
| 3 | Quo audito, fateri iam coepisti nec te hoc dicere debuisse. |
| 4 | Sed cum admonerem ut, si tibi tale videretur hoc verbum ut ad Dei pertineret iniuriam, deleres illud inde ubi scripseras; considerasti, credo, posse id recte dici, et posse defendi; et rursus aisti: Prorsus ego hoc dico. |
| 5 | Tum ego illud quod iam dixeram repetivi, ita fieri posse ut etiam ὁμούσιον neque scriptum in sanctis paginis inveniatur, et tamen dictum in assertione fidei defendatur; sicut Patrem in illis Libris nusquam ingenitum legimus, et tamen dicendum esse defenditur. |
| 6 | Tunc a me chartam, quam dederas, abstulisti et conscidisti. |
| 7 | Et constituimus, post meridianum tempus ut adessent notarii ad excipienda verba nostra, atque inter nos ista, quantum possemus, diligentius tractaremus. |